Naturalizm narodził się we Francji pod koniec XIX wieku. Bardzo szybko nurt ten dotarł także do Polski.
Gabriela Zapolska
Pisarkę określono mianem „polskiego Zoli” niemal natychmiast po ukazaniu się drukiem jej dwóch powieści: „Kaśki Kariatydy” i „Małaszki”. W swojej prozie Gabriela Zapolska (1857-1921) bardzo często poruszała tematy dotychczas naszej literaturze nieznane. Poruszała kwestie społeczne, które były bardzo drażliwe. Pisała o obłudzie panującej na działających przy klasztorach pensjach, nędzy, prostytucji, antysemityzmie. Najczęściej jednak skupiała się na małostkowości, głupocie i zacofaniu polskiego mieszczaństwa. Szczególnie dostało mu się w utworze „Moralność pani Dulskiej”. Wnikliwym studium obyczajowym jest także powieść Zapolskiej „Sezonowa miłość”.
Władysław Stanisław Reymont
Jedną z bardziej znanych powieści W. S. Reymonta (1867-1925) jest „Ziemia obiecana” W powieści Reymont zdemaskował sposoby zdobywania fortuny, pokazał, jak człowiek, który walczy o pieniądze i władzę odrzuca wartości moralne i uczucia. Władysław S. Reymont jest także autorem powieści „Chłopi”. Powieść jest bardzo naturalistycznym opisem życia społeczności chłopskiej. Za tę powieść Reymont otrzymał w 1924 roku literacką nagrodę Nobla.
Stefan Żeromski
To kolejny wybitny polski prozaik tworzący w nurcie naturalizmu. Stefan Żeromski (1864-1925) poruszał w swoich utworach niezwykle ważne kwestie społeczne i moralne. Tematyka ta pojawia się przede wszystkim w takich utworach jak: „Ludzie bezdomni” i „Dzieje grzechu”. W swojej prozie Żeromski nie unikał także poruszania kwestii niepodległościowych. Tematykę tę poruszył między innymi w „Wiernej rzece” i „Popiołach”. Żeromski stawiał w utworach wiele ważnych pytań: o sens życia człowieka i jego miejsce w świecie, pytał dlaczego ludzie cierpią i stosują przemoc.
Naturalizm możemy odnaleźć także w młodopolskim dramacie, między innymi w utworach Włodzimierza Perzyńskiego oraz Jana Augusta Kisielewskiego. Pewne elementy naturalistyczne zawierają także utwory Emila Zegadłowicza.