Architektura baroku obejmuje lata 1590-1770. Najbardziej rozwinęła się w takich krajach jak: Włochy, południowe Niemcy, Austria, Hiszpania, Czechy i Polska.
Cechy architektury barokowej
Architektura barokowa w odróżnieniu od renesansowej była niezwykle dynamiczna. Dzieła monumentalizowano, kompozycje spiętrzano – w efekcie powstała architektura, która była mocno przytłaczająca. Wykorzystywano silne efekty światłocieniowe, formy były masywne i wybujałe. Duża czerpała ze sztuki antycznej, ale była od niej bardziej bogata i skomplikowana. Klasyczne reguły traktowano wyjątkowo swobodnie. Bryły budowali ożywiano i urozmaicano. Łączono w pary kolumny, skręcano je spiralnie, zwielokrotniano pilastry tak, ze nachodziły na siebie, fantazyjnie kształtowano frontony. Charakterystycznym elementem budowli barokowych są wystające mocno gzymsy, często dodatkowo załamywane i wyginane. Kościoły miały bardzo efektowne fasady. Najczęściej spotykane były fasady bez wież. Popularne były także fasady z dwiema rozsuniętymi na boki wieżami. We wnętrzach nawy główne były bardzo szerokie szerokie, za to boczne mocno zredukowane. Najczęściej świątynie barokowe wznoszono na planie elipsy. Dzięki temu można było bardziej dynamicznie kształtować wnętrze. Na wielu kościołach z okresu baroku możemy zauważyć również kopuły.
Mistrzowie architektury barokowej
Mistrzem architektury barokowej był Giovanni Lorenzo Bernini. Jego dziełem jest między innymi plac świętego Piotra przed Bazyliką Świętego Piotra w Rzymie. Przeprowadzając rekonstrukcję placu odszedł od planu koła, nadał mu kształt elipsy i otoczył go kolumnadą. Z fasadą plac został połączony mniejszym placem, który także został otoczony tym razem rozszerzającą się kolumnadą. Mistrzem włoskiej architektury barokowej był także Francesco Borromini. Jego dziełem jest między innymi malutki rzymski kościółek San Carlo alle Quatro Fontane zbudowany na planie czterech elips, które wzajemnie się przenikają. Borromini był bardziej odważny niż Bernini, z którym bardzo mocno rywalizował.