Polska literatura XIX wieku jest plonem doświadczeń, które zostały wyniesione z powstania listopadowego i styczniowego. Były to największe zrywy narodowowyzwoleńcze podjęte w Polsce w XIX wieku. Wybitni pisarze epoki – Prus, Sienkiewicz, Kraszewski – tworzyli w bardzo trudnym dla Polski okresie. Na własne oczy widzieli jak naród jest zniemczany i rusyfikowany.
Niewielu artystów stało się legendą jeszcze za swojego życia, tak jak Pablo Picasso. Jest uznanym twórcą współczesnym i nic nie wskazuje na to, że czołowa pozycja zostanie mu odebrana.
Pod koniec wieku XIX i na początku XX sztuka zaczęła składać hołd nauce i technice. Futuryzm odrzucił wszystkie dokonania z przeszłości, skupił się jedynie na przyszłości.
Ten styl w sztuce narodził się w XX wieku. Kubizm zerwał z dotychczasowym odtwarzaniem rzeczywistości. Sztuka tego okresu przestała wyrazicielem tematów religijnych i historycznych. Stała się awangardą.
Polskie malarstwo XIX-wieczne związane jest bardzo mocno z panującą wówczas sytuacją polityczną. Polska pozostawała pod zaborami, polscy adepci malarstwa wiedzę zdobywali lub uzupełniali głównie więc na zagranicznych uczelniach.
Strzeliste katedry i pełne światła kościoły budowano we Francji przez trzysta lat. Były wyrazem zarówno wiary, jak i dumy. Oto najsłynniejsze francuskie katedry w stylu gotyckim.
Malarstwo tego okresu to głównie realistyczne studia malarskie, bezpardonowe satyry i frywolne scenki dworskie.
W XVI i XVII wieku Hiszpania była potężnym państwem wspierającym bardzo mocno artystów. W tym czasie bardzo prężnie rozwijało się hiszpańskie malarstwo.
Renesans to jedna z najbardziej płodnych epok w historii sztuki. Wśród krajów europejskich w tym czasie dominowały Włochy. To właśnie tam tworzyła cała plejada znakomitych artystów.
