Rokoko zaczęło rozwijać się w Europie około roku 1720. Okres ten trwał bardzo krótko, zaledwie 60 lat. Przez wielu rokoko nie jest nawet uważane za odrębny styl, ale za ostatnią fazę baroku.
Rozwój stylu
Styl narodził się we Francji jako protest przeciwko bardzo pompatycznego stylu barokowego, który dominował w tym kraju za panowania Ludwika XIV nazywanego Królem Słońce. Był popularny głównie wśród arystokracji i środowisk dworskich. Panował nie tylko we Francji, ale także w innych krajach Europy: Bawarii, Austrii, Prusach, Saksonii, Czechach, Polsce, Rosji. Motywy charakterystyczne dla tego stylu można odnaleźć także w dziełach włoskich i angielskich artystów.
Cechy charakterystyczne dla rokoko
Był to styl bardzo kunsztowny i finezyjny. Dominowała jasna kolorystyka, formy były lekkie, drobne i delikatne. Zrezygnowano z kątów prostych i linii, w ich miejsce pojawiły się opływowe, faliste kształty. Naczelną zasadą kompozycji była asymetria. W ornamentyce najważniejszy był motyw „rocaille” – motyw stylizowanych małżowin i muszli dodatkowo wzbogacony formami, które przypominały płomienie, morskie fale lub grzebień koguta. Do tego chętnie wykorzystywano motywy kwiatowe (odtwarzano je bardzo wiernie), ptaki, girlandy, putta (mały, nagi chłopiec, czy też uskrzydlany aniołek), owoce. Popularne były także motywy chińskie i japońskie.
Architektura okresu rokoko
Zrezygnowano z fasad kolumnady, ciężkich dekoracji architektonicznych i plastycznych. Stosowano chętnie krzywizny, wysokie okna i zaokrąglone naroża. Fasady stały się bardzo lekkie. Zaczęły znikać reprezentacyjne rezydencje, w ich miejsce wznoszono bardziej funkcjonalne i mniejsze wille, pałace i ozdobne pawilony parkowe.
Malarstwo w dobie rokoko
Malarze tego okresu przestali interesować się malarstwem historycznym. Zmalało również zainteresowanie tematyką religijną i mitologiczną. W sferze zainteresowań znalazła się za to tematyka rodzajowa. Popularne były między innymi frywolne sceny erotyczne oraz motywy zaczerpnięte z komedii dell`arte.